Dronten har for noen poster tilbake problematisert Aftenpostens noe forunderlige bruk av betegneslen De lange knivers natt. I stillhet (som det pleier) har nok en årsdag for den egentlige natten, 29.-30. juni 1934, krøpet forbi. Det er forsåvidt greit nok. Det er ikke som om SA var de aller mest sjarmerende guttene i klassen.En gal mullah i Den hyggelige, lille byen der borte blant alle fjellene, har dog ikke klart å la dagen gå forbi i stillhet. Han har av en eller annen grunn særlig hengt seg opp i de mer, ehem, venstrekneppede aspektene ved Roehm og kompani. Samt den delen av moderne ytre høyreside som ser på sjarmtroll som Roehm og Strasser som nasjonalsosialismens egentlige helter. Dronten falt særlig for formuleringen "Eit Berlin utan glade, uniformerte homser er ikkje eit Berlin eg vil ha."
2 kommentarer:
Uniformerte homoer er en forutsetning for en trivelig by, ja. Men de trenger ikke være nazister. Faktisk er det en fordel hvis de ikke er det.
Dei var nokre skikkelege sjarmtroll dei karane, eg skulle gjerne ha skreve langt meir om den skjebnesvangre natta, men avogtil må ein begrense seg.
Dessutan hadde eg ein flaske med 12 år gamal single malt som venta. Og då må eg gjere meg kort.
Men eg tykkjer det er ein utruleg fascinerande hending, og den vert ikkje mindre fascinerande når ein ser alt ein legg i det i ettertid. Særleg på den radikale høgrefløyen som plukkar ut Strasser og Roehm som sin heltar.
Frå homofronten tykkjer eg byrjinga av Bent (filmatiseringa av teatarstykket med same namn) er ein nydleg iscenesetting av hendingane. Der den brutale overgangen frå det glade "gay berlin" til flukten frå SS er absolutt minneverdig. Anbefalt film forsåvidt.
Legg inn en kommentar